Życie w wersji uważnej, czyli slowlife

Kiedyś, w czasach gimnazjum, ludzie bardzo kojarzyli mi się ze zwierzętami. Siadałyśmy wtedy na przerwach z koleżankami i próbowałyśmy do każdego członka klasy dopasować jakiegoś zwierzaka. Czasem zastanawiałyśmy się nad cechami charakteru, jeszcze innym razem dopasowywałyśmy pary na podstawie wyglądu, a jeszcze u innych zauważałyśmy specyficzne zachowania. Kiedy przeniosłam tę zabawę na grunt domowy, okazało się, że moja mama jest całkiem dobrym przykładem chomika.

Mam wrażenie, że wszystkie osoby, które dorastały w latach PRL-u, mają pewien syndrom chomika. Zawsze coś się może jeszcze przydać, więc warto to zachować, jeszcze inną rzecz można sprytnie przerobić (niczym MacGyver), a prawdziwa kobieta to i wiertarki się bać nie powinna. Z tegoż powodu, kiedy w Polsce niczym grzyby po deszczu z każdej strony zaczęły wyrastać second handy, moja mama stała się prawdziwą lumpeksową królową, która w każdy wtorek po pracy przynosiła do domu małą reklamówkę z ciuchami. Początkowo gardziłam nimi, bo to przecież używane, a koleżanki na pewno takie coś zauważą i jeszcze wyśmieją. Jednak z czasem mama przynosiła coraz ciekawsze okazy, często jeszcze z metkami zagranicznych marek. 

Oczywiście, wzbraniałam się jak mogłam i na zakupy z mamą nie chodziłam, więc z każdych dziesięciu rzeczy, które ona kupiła specjalnie z myślą o mnie, ja doceniałam maksymalnie jedną. Moją fascynacją były wtedy sieciówki i cieszyłam się jak głupi do sera, gdy mogłam już sama jeździć autobusem do Szczecina, do dużego centrum handlowego. Tak więc moja mama obrastała w tony ubrań kupionych w szmateksach, a ja w przywoziłam o wiele droższe (i praktycznie tej samej jakości) rzeczy, kupione w normalnych sklepach. Potem życie mi się trochę pozmieniało (no, może trochę przesadziłam, po prostu wyrosłam z bycia dzieciakiem i gust mi się w miarę unormował) i kupować praktycznie przestałam. Dziś już właściwie tego nie robię. Po co więc to piszę?

Zauważyłam, że wszystko na przestrzeni ostatnich lat robię (i większość ludzi robi) w trybie „fast”. Szybko kupuję, umawiam się na bardzo szybkie spotkania ze znajomymi, nawet gdy gotuję w domu to robię to szybko i konsumuję w trzy minuty. Nie zwracam uwagi na to, co robię, bo wszystkie czynności wykonuję automatycznie. Kiedy uda mi się już wygospodarować chwilę oddechu, nie robię tego, co sprawia, że powinnam czuć się wyjątkowo. Nie pamiętam już, kiedy założyłam swój ulubiony pierścionek z malutkim oczkiem, pozaznaczałam cytaty w książce, która wywarła na mnie ogromne wrażenie, albo dłużej zastanowiłam się nad wyborem produktów spożywczych (i nie mam tu na myśli wyboru najtańszej opcji). Jeśli jadę na wakacje, to bardzo krótkie, wizyty w domu rodzinnym zapchane mam spotkaniami, które muszę odbębnić w jak najkrótszym czasie, żeby ze wszystkim zdążyć. I wiecie co? Pewnie dzisiaj pół dnia robiłabym same nieproduktywne rzeczy po morderczym treningu, gdyby nie fakt, że od tygodnia leżę w łóżku zawalona chusteczkami i w końcu mam czas na to, by czytać książki i zastanowić się, jakiej jakości życia oczekuję.

Kompletnie nie wiem, dlaczego nie celebruję posiłków. Przecież uwielbiam gotować, uwielbiam jeść, a w ogóle nie przywiązuję wagi do tego, by czerpać z tego maksimum przyjemności. Do dziś moje najlepsze wspomnienie kulinarne to kolacja, którą przygotowała moja znajoma rok temu, gdy składałam papiery na studia i nie miałam gdzie przenocować (Meri, pozdrawiam Cię serdecznie, jeśli to czytasz!). Przez kilka godzin siedzieliśmy przy przepysznym jedzeniu, rozmawialiśmy i popijaliśmy domowe piwo. Skupienia, jakie towarzyszyło mi przy konsumowaniu każdego kęsa, do tej pory nie mogę zapomnieć. Podobnie ma się sprawa, gdy teraz wychodzę zjeść coś na mieście. Zwracam uwagę na to, co dostaję na talerzu i jak jest to podane, skupiam się na każdym, nawet najmniejszym detalu, ale w domu całkowicie olewam temat. Podobnie ma się rzecz z zakupami ubraniowymi – przez ostatni rok tak bardzo mi one zbrzydły, że nie kupiłam nic, a moje marnej jakości ubrania zaczęły się niszczyć, co sprawiało, że czułam się nijako. Wyjście po nowe spodnie (trudno się żyje z jedną parą) było dla mnie prawie traumatyczne, bo szybkie i nieprzemyślane zakupy zaczęły mnie po prostu męczyć.

To wszystko przekłada się na jakość życia – co z tego, że dbam o swój komfort psychiczny przez regularne ćwiczenia i wybieranie w miarę zdrowych produktów spożywczych, skoro nie potrafię docenić pracy, jaką w to włożyłam i porządnie się nacieszyć tymi momentami? Nawet sam fakt, że nie potrafię pogratulować samej sobie po każdym treningu sprawia, że wymagam od siebie jeszcze więcej i chcę wszystko osiągnąć szybciej. To samo zauważam w swojej kuchni. Co prawda staram się kupować rośliny od rolników, którzy wystawiają swoje kramiki na rynku, jednak nie przykładam aż tak dużej wagi do jakości innych produktów. Gdyby dłużej się nad tym zastanowić, to przecież suszone owoce, kasze, przyprawy, herbaty i inne cuda w wydaniu eko kosztują tylko parę złotych więcej, a sprawiają większą frajdę. Jest to dość snobistyczne podejście, ale skoro mam w coś inwestować pieniądze, to wolę wydać je na zdrowe jedzenie i swój rozwój, niż na kolejny poliestrowy tiszert, albo oczojebne etui do smartfona.

Mój zatkany nos prawdopodobnie odblokował mi mózg, bo w końcu widzę, że nie tak powinno wyglądać życie. Nie potrzebuję chomikowania stosu ciuchów, w których czuję się kiepsko, nie chcę jeść ryżu, do którego sos totalnie nie pasuje. To się chyba nazywa życie slow, ale ja bym to nazwała po prostu uważnym życiem. I prawdopodobnie opublikuję ten tekst (choć początkowo miał trafić w folderowe czeluści), by czasem do niego wracać. Bo chyba warto.