Dlaczego właściwie cały ten weganizm?

Ludzie decydują się na weganizm z wielu powodów. Najczęściej słyszę, że nie mogą znieść odpowiedzialności, jaka spada na nich przez jedzenie mięsa i produktów odzwierzęcych, że chcieli poprawić swoje zdrowie, albo że druga połówka ich do tego namówiła. Mimo mojej miłości do zwierząt i swojego ciała, powód, dla którego jestem weganką jest całkowicie inny. Ale może od początku.

Zawsze byłam niezależna. Zawsze, nawet wtedy, gdy miałam kilka lat i babcia próbowała kupić mi brzydką, różową sukienkę. Nie znosiłam przymusów i buntowałam się jak mogłam. Nigdy nie byłam fanką uporządkowanego życia, nie chciałam zostać piosenkarką, dentystką czy pracować w schronisku, ja chciałam być Artystką, taką przez duże "A", co w głowie ma tylko to, czy przypadkiem papierosy jej się nie kończą i czy w barku zostało jeszcze trochę whisky na wieczór. Wieczny nieporządek w chaosie, niekontrolowane obroty spraw, mieszkanie to tu, to tam. Takie miałam marzenia. Nie chciałam mieć rodziny, pracy w biurze, moimi priorytetami były nieszablonowość i niestandardowość.

Z tego wszystkiego zrodził się nastoletni bunt – szlajałam się po skate parkach, na wagary jeździłam nad morze, zamiast (jak wszyscy) chodzić do galerii; kiedy nikomu nie podobał się jakiś spektakl, ja zauważałam w nim same superlatywy. Miałam swój teatr, swoją bandę wariatek, z którymi nie spałam po nocach i w dzień byłam zombie, razem zabierałyśmy cichaczem sałatkę z bufetu i jeździłyśmy na festiwale. Dzięki samodzielności przeżyłam kilka niesamowitych koncertów, na które pojechałam sama do Warszawy (oczywiście, w 20 sekund znalazłam sobie super kumpli), mokłam w namiocie bez tropiku i jadłam suche płatki, bo nie starczyłoby mi pieniędzy na bilet powrotny. W tym wszystkim miałam bardzo silne poczucie swojej odrębności i braku przynależności do społeczeństwa. No bo jak to tak? Wszyscy tacy ułożeni, a ja pod prąd. Od zawsze.

Jak już kilka razy wspomniałam, wegetarianką byłam od prawie zawsze, tzn. jakoś od 11. roku życia. Była to decyzja całkowicie nieprzemyślana, nie wynikała ze współczucia, chodziło mi tylko o zrzucenie wagi (i może o to, by nie jeść pasztetu z królika). Dopiero z czasem zaczęło do mnie docierać, jak krwawy i bezlitosny jest przemysł hodowlany. Pogłębiając swoją wiedzę zrozumiałam też, jak bardzo jestem manipulowana. Im więcej czytałam, tym bardziej rozumiałam, że wszystko to, co wydaje mi się normalne i naturalne wcale takie nie jest, że jestem więźniem systemu, który mówi mi, co mam jeść i jakie tabletki brać. Znów obudził się we mnie wewnętrzny człowiek niepokorny, który stwierdził: "O nie, Klaudia. Za dużo wiesz, żeby dać się tak dymać systemowi. Chcesz być sobą i nie chcesz powielać błędów społeczeństwa? To rzuć ten nabiał w cholerę". I tak też zrobiłam. Z dnia na dzień przestałam jeść produkty odzwierzęce, bo nie chcę nakręcać tej machiny, która prowadzi donikąd. Skoro żyję w społeczeństwie, gdzie lekarz na silny ból brzucha przepisuje no-spę albo witaminę C w tabletkach (toż to wystarczy więcej natki pietruszki jeść!) na przeziębienie, to coś jest nie tak. Nie chcę, by ktokolwiek moim kosztem się bogacił. Chcę żyć po swojemu i taką drogę wybrałam. Jak zwykle, na przekór.

Jestem bardzo ciekawa, jak to jest u Was. Czy jecie nabiał? A może spożywacie też mięso? Może myślicie o przejściu na weganizm (lub wegetarianizm) ale coś Was powstrzymuje? Dostaję od Was wiele komentarzy i pytań, z których wynika, że jesteście naprawdę ciekawymi ludźmi i chcę Was poznać. Chciałabym, by MASZU było otwarte i przyjazne dla wszystkich, więc nie bójcie się wyrażać swoich opinii. Jestem ciekawa każdej myśli. 

Ściskam Was mocno!