Jak być złym weganinem?

Mam ostatnio problem. Chociaż staram się być wyrozumiała i podchodzić do ludzi z ogromnym dystansem, za każdym razem, gdy dostanę pstryczka w nos, mam ochotę walić głową o ścianę. O czym mówię? Ano o tym, jak weganie stali się ostatnio zawistni i przemądrzali.

Kiedy wpadł mi do głowy pomysł, by przestać jeść nabiał i w ogóle zastanowić się nad tym, co ląduje na moim talerzu, weganów było jak na lekarstwo. Blogów kulinarnych o tej tematyce było dosłownie kilka (i na pewno nie rzucały się w oczy tak, jak teraz), w Szczecinie nikt nie dawał takiego żarcia, a ja myślałam tylko o tym, ile jabłek będę musiała zjeść w szkole, by nie chodzić głodna. Starałam się szukać w internecie informacji o weganach i wszystko, co udało mi się znaleźć pokazywało wesołych, samoświadomych ludzi o ugruntowanej wiedzy. Było w nich coś przyciągającego, hipnotyzującego jak wskazówka zegara. Sprawiali wrażenie takich, którzy tworzą nową jakość kultury, nieprzeznaczoną dla wszystkich (chyba właśnie to mnie najbardziej kręciło).

Dzisiaj jest zupełnie inaczej. Choć dużo ludzi nie wie jeszcze, o co dokładnie chodzi w tej całej diecie roślinnej, to widać, że z dnia na dzień sympatyków tej opcji przybywa. Starsze pokolenie nie robi aż takich problemów, kawę z mlekiem sojowym można dostać prawie wszędzie, a wegańskie restauracje wyrastają jak grzyby po deszczu. Jedyne, co pozostawia wiele do życzenia, to ortodoksyjne postawy części wegan, których nie mogę już znieść.

O Polakach mówi się, że są nacją wiecznie narzekającą (oho, właśnie to robię, dla potwierdzenia reguły). Wydawać by się mogło, że w kraju, który staje się coraz bardziej liberalny, otwarty dla wszystkich (zwłaszcza roślinożerców) będzie się żyło pięknie i dostatnio. W rzeczywistości jednak weganie narzekają na wszystko: bo niezdrowe, bo przetworzone, bo z glutenem, bo z tłuszczem, bo z cukrem, bo będą wzdęcia, bo nie surowe, bo zakwaszające, bo nieetyczne... Aż ręce opadają. Najgorsze jest chyba to, że kiedy jakiś ludek postanawia rzucić mięso/nabiał/cokolwiek i próbuje dostać informacje o zamiennikach, dostaje tyle sprzecznych informacji, że sam nie wie, czym rzeczywiście się przejąć. Przykład: ostatnio pewna dziewczyna na fejsbukowej grupie pytała o roślinne mleka, sery, kiełbaski, jogurty itp. Dodała, że nic na ten temat nie wie i potrzebuje pomocy. Praktycznie od razu została zjechana za to, że weganizm powinien opierać się na warzywach, owocach i zbożach, a nie zamiennikach. Gdybym ja była na jej miejscu, pewnie poczułabym się skarcona i szybko schowała się do norki. Chociaż uważam, że nieprzetworzona żywność jest najlepszym, co można zrobić dla swojego organizmu, absolutnie nie popieram takiej ortodoksyjnej postawy. To, że ja mam takie zdanie, to nie znaczy, że muszę traktować je jak wyznacznik najlepszego lajfstajlu.

Podobnie sprawa miała się w zeszłym tygodniu, kiedy to wszystkie blogerki (i blogerzy) kulinarni próbowali zaspokoić oczekiwania czytelników: tysiące przepisów na pączki, faworki, donuty, churros, wegańskie, z lukrem, z cukrem, z polewą... Było w czym przebierać, bez dwóch zdań. Jednak jedynym, co rzuciło mi się w oczy było stawianie wymagań i narzekanie: bo z glutenem, a przecież niezdrowy, bo smażone, a to przecież od razu w boczki idzie, a to z cukrem, który znany jest jako biała śmierć. Najlepiej, gdyby tłustoczwartkowe pączki były pieczone, bez glutenu, bez cukru, bez... ale czy to jeszcze będą pączki? Rozumiem, że każdy ma inne wymagania, ale czy trzeba je wyrażać w tak niekulturalny sposób?

Chodzi mi o to, że tu wciąż każdy jest specjalistą od wszystkiego i jego wymagania muszą być postawione na pierwszym miejscu. Każdy jest dietetykiem, trenerem, lekarzem i Mesjaszem narodów. Każdy szufladkuje każdego, nie ma miejsca na indywidualność i własne zdanie, bo przecież nie wypada się wychylać. Najgorsze jest to, że tę zgryzotę czuć najbardziej od grupy, która przecież stara się pomagać zwierzętom i ma w sobie wiele empatii. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje, że wciąż wszyscy wszystkich pouczają, wytykają, stawiają wymagania. Ja wiem, że najlepiej ugotować wszystko samemu, z eko składników, bez zbędnej chemii, ale czy wszyscy muszą robić dokładnie tak samo? Po to mamy prawo do wolności, żeby każdy brał odpowiedzialność za swoje wybory – czy ma ochotę jeść 5 posiłków w równych odstępach czasowych, czy na deser będzie wybierał parówki sojowe i batony białkowe albo żywił się energią słoneczną. Who cares? Chyba po prostu nam się w dupach poprzewracało.

Nie wiem, co o tym myślicie, sama nie wiem do końca, co ja o tym sądzę. Wiem jednak, że jeśli weganie wciąż będą tworzyli wokół siebie bańkę zajebistości, to chyba nie będę chciała definiować się jako członkini tej grupy. Powoli tracę cierpliwość do twórców idiotycznych wypowiedzi, ale przecież nie będę im zwracała uwagi, bo nie moim zadaniem jest nauka dobrego wychowania. Chciałabym tylko, żeby kiedyś ludzie częściej gryźli się w języki i bardziej analizowali to, co mają zamiar puścić w eter.

Uwagi:
1. Na grafice jestem ja, na mojej ukochanej macie do jogi (żeby nie było żadnych wątpliwości ;))